Project: Renovatie Speelveldje in Bellavista
Door: Noomy
Blijf op de hoogte en volg Naomi
10 Maart 2010 | Ecuador, Bahía de Caráquez
Hola gente,
De studenten uit Guiyaquil zitten inmiddels weer in Guiyaquil, de zweedse vrijwilligers zwerven ergens anders door zuid-amerika en Pablo zit ergens op een zeilbootje in de Pacifische oceaan. Dus het is een stuk rustiger geworden in serro seco. wel zijn er twee andere vrijwilligers bijgekomen Yvette en Jeroen (ja uit Nederland).
Samen met Yvette en Jeroen heb ik zoals velen van jullie al weten een eigen projectje opgezet. Namelijk het renoveren van het voetbalveldje in Bellavista. Dat bleek nog een hele klus te zijn (en we zijn nog niet klaar dus er kan nog vanalles bijkomen).
We hebben gekozen om het voetbalveldje op te knappen omdat dat toch wel een bijeenkomst plek is voor mensen van de communidad voor zowel jong als oud. Er zaten erg grote en gevaarlijke gaten in het voetbalveldje wat het gevaarlijk maakte om erop te spelen (vooral voor de kinderen die er met blote voeten overheen rennen).
We wisten eerst niet hoe we moesten beginnen, we zijn ook geen ervaren bouwvakkers. De mensen uit de communidad hadden wel al een berg zand op het veldje gelegd zodat we aan de slag konden (ze waren erg enthousiast). Gelukkig hebben we in de communidad een hoop mensen gevonden die er wel verstand van hebben of gewoon wel een beetje willen mee helpen. Maar dit gaat natuurlijk wel op zijn ecuadoriaans. Dat houd in dat we er nooit van op aankunnen of ze nu wel of niet gaan werken en vooral hoe laat? Ze beloven ons wel iedere dag dat ze de volgende dag gaan werken maar daar komen regelmatig feestjes of voetbalwedstrijden tussen. Soms denken we, we krijgen dit nooit af op dit tempo en een andere keer weer denken we, we gaat het toch snel. Omdat het hier zo bloedheet is en het voetbalveldje pal in de zon ligt werken we (en zeker de bouwvakkers) vooral savonds. Overdag doen we wel eens wat schilderwerk en zoeken we materiaal bijelkaar. Dat is ook nog een hele belevenis hier. Je gaat naar de stad loopt rond totdat je een inimini-vrachtwagentje ziet en gaat ernaast staan wachten tot de eigenaar. Als die komt dan rijdt hij je voor een paar dollar langs de bouwmarkten en wacht daar totdat je de spullen hebt gekocht en vervolgens brengt hij je thuis. Zelf zit je de hele rit in de laatklep van het vrachtwagentje (het zijn vrachtwagentjes zonder dak) boven op de zakken cement.
We zijn nu anderhalve week bezig met het veldje en de gaten op het veldje zelf zijn al gedicht en ze zijn al begonnen met de gaten in de tribune. Samen met de kinderen hebben we een muur langs het veldje al geverfd en de oude verflaag van de tribune gehaald zodat ook deze geverfd kan worden nadat ook hier alle gaten van zijn gedicht. En als het goed is (je weet het hier nooit) gaat vanavond een lasser de goaltjes opknappen.
Nadat we met de kinderen van de communidad een andere muur zijn gaan schilderen (dit was al voordat we het voetbalveldje gingen opknappen). Vragen de kinderen ons iedere dag wanneer we weer gaan schilderen. Ze vinden het allemaal heel erg leuk, het is voor een beetje kindervakantiewerk. Dat is soms wel lastig want je wil wel dat het ook allemaal goed gebeurd en de allerkleinste willen ook meehelpen. Dus proberen we ons ontwerp daar maar op aan te passen.
Vorige week heb ik de winkeltjes in Bellavista ontdekt, ik had eerst niet eens gezien dat er winkeltjes waren totdat mensen op straat me kwamen vertellen waar hun winkeltje lag. Er blijken wel een stuk of zes winkeltjes in de communidad te liggen (en de communidad bestaat uit ongeveer 500 mensen). Een winkel hier is meestal een woonkamer of slaapkamer met aan de muur allemaal planken met eten en drinken erop. Je moet door het raampje bestellen en je kunt niet in grote hoeveelheden inslaan (lastig als er voor twintig mensen gekookt moet worden) want ze twee flessen cola, 6 tomaten, 4 uien, een kip, 3 doosjes lucifers etc. vanalles een beetje. Vaak moet als je meerdere dingen tegelijk koopt de mensen helpen met het tellen.
Ook heb ik een vrouw gevonden die de was doet. Haar zoontje (ik schat hem een jaar of vier, vijf) komt altijd naar me toegerend als hij mij aan ziet komen met mijn zak kleren en neemt de zak van mij over waarmee hij vervolgens heel hard naar zijn mama toe rent om de zak af te geven, hierna krijg ik een knuffel van hem. En als de kleren klaar zijn komt hij me dat ook altijd vertellen als hij mij ziet lopen.
Vorige week zaterdag ben ik met Yvette en Jeroen naar Isla de Corazon (het heeft echt de vorm van een hart) geweest. Het eiland ligt in de Rio Chone (de rivier naast Bahia) en staat bekend om de vele soorten vogels die op een klein stukje samen leven. Vanuit een kleine gemeentschap zijn we samen met een gids en een kano richting het eiland geroeid en vervolgens met het bootje dwars door het eiland gevaren. Het eiland is eigenlijk meer een heel groot mangrovebos in de vorm van een hart en wij gingen dus ook dwars door dit mangrovebos. Dit was een geweldige ervaring, vanaf het moment dat we het bos in waren gevaren hoorden we allemaal rare geluiden van vogels en krakende takken die we buiten niet hoorden. Soms moesten we ons bukken voor een tak of onze gids moest wat harder roeien (wij mochten in het bos niet meeroeien) omdat er een tak in het water lag. Wat we allemaal niet verwacht hadden is dat er een heleboel knalroode krabjes in het bos zouden zitten. Na een tijdje waren we door het eiland heen gevaren en kwamen we weer in de rivier uit en daar zagen we honderden vogels. Eerst zagen we ze alleen boven de rivier en daarna ook in de bomen. We zijn nog heel eventjes het bos in gegaan en daar zaten op een paar vierkante meter zeker 50 vogels op hun nestje te broeden. En die maakte een kabaal!. Gelukkig hebben ze me niet onder gepoept, alle bladeren hier waren wit van de vogelpoep.
Verder begin ik wel een beetje genoeg te krijgen de rijst hier, er word hier smiddags en savonds rijst gegeten. Maar de mensen hier krijgen er duidelijk geen genoeg van. Laatst dachten we laten maar spaghetti gaan maken dat eten we een keertje geen rijst. Toen ze we zeiden dat we spaghetti gingen maken zeiden ze 'Oh ja dat is een goed idee en dat kunnen we er rijst doorheen doen'. En toen de zweedse vrijwilligers een zweedse maaltijd gekookt hadden was natuurlijk het eerste wat ze vroegen 'waar is de rijst'.
Inmiddels ben ik tot de conclusie gekommen dat 'muy tipico' (heel typisch) niet heel typisch betekent maar gewoon dit eten, drinken of doen we vaker dan een keer in de maand. Voorbeeldje 'kip met rijst' daar word je in heel Ecuador en Peru overal mee platgegooit en dan zeggen ze hier dat kip met rijst 'muy tipico' is voor deze streek. Je hoort hier ook bij iedere maaltijd 'muy tipico'.
Omdat mijn camera kapot is (vanaf het weekend heb ik er weer eentje), heb ik nu nog niet zoveel fotos (dat geld ook voor het vorige verslag). Ik krijg binnenkort wel allemaal fotos van Yvette en Jeroen dus dan haal ik dat weer allemaal in.
Komend weekend ga ik naar Quito om Jimmie van het vliegveld te halen. (jihaa) Hij gaat dan nog drie weken spaanse woordjes en grammatica knallen. En ik ga nog drie weekjes lesgeven en muren verven. Daarna gaat het reizen beginen, ik heb daar wel heel erg veel zin in, maar ik ga Serro Seco, Bellavista en Bahia ook erg missen.
Groetjes, kusjes, knuffels
Naomi
p.s namens yvette, jeroen, de communidad en mij heel erg bedankt voor al jullie bijdragens.
De studenten uit Guiyaquil zitten inmiddels weer in Guiyaquil, de zweedse vrijwilligers zwerven ergens anders door zuid-amerika en Pablo zit ergens op een zeilbootje in de Pacifische oceaan. Dus het is een stuk rustiger geworden in serro seco. wel zijn er twee andere vrijwilligers bijgekomen Yvette en Jeroen (ja uit Nederland).
Samen met Yvette en Jeroen heb ik zoals velen van jullie al weten een eigen projectje opgezet. Namelijk het renoveren van het voetbalveldje in Bellavista. Dat bleek nog een hele klus te zijn (en we zijn nog niet klaar dus er kan nog vanalles bijkomen).
We hebben gekozen om het voetbalveldje op te knappen omdat dat toch wel een bijeenkomst plek is voor mensen van de communidad voor zowel jong als oud. Er zaten erg grote en gevaarlijke gaten in het voetbalveldje wat het gevaarlijk maakte om erop te spelen (vooral voor de kinderen die er met blote voeten overheen rennen).
We wisten eerst niet hoe we moesten beginnen, we zijn ook geen ervaren bouwvakkers. De mensen uit de communidad hadden wel al een berg zand op het veldje gelegd zodat we aan de slag konden (ze waren erg enthousiast). Gelukkig hebben we in de communidad een hoop mensen gevonden die er wel verstand van hebben of gewoon wel een beetje willen mee helpen. Maar dit gaat natuurlijk wel op zijn ecuadoriaans. Dat houd in dat we er nooit van op aankunnen of ze nu wel of niet gaan werken en vooral hoe laat? Ze beloven ons wel iedere dag dat ze de volgende dag gaan werken maar daar komen regelmatig feestjes of voetbalwedstrijden tussen. Soms denken we, we krijgen dit nooit af op dit tempo en een andere keer weer denken we, we gaat het toch snel. Omdat het hier zo bloedheet is en het voetbalveldje pal in de zon ligt werken we (en zeker de bouwvakkers) vooral savonds. Overdag doen we wel eens wat schilderwerk en zoeken we materiaal bijelkaar. Dat is ook nog een hele belevenis hier. Je gaat naar de stad loopt rond totdat je een inimini-vrachtwagentje ziet en gaat ernaast staan wachten tot de eigenaar. Als die komt dan rijdt hij je voor een paar dollar langs de bouwmarkten en wacht daar totdat je de spullen hebt gekocht en vervolgens brengt hij je thuis. Zelf zit je de hele rit in de laatklep van het vrachtwagentje (het zijn vrachtwagentjes zonder dak) boven op de zakken cement.
We zijn nu anderhalve week bezig met het veldje en de gaten op het veldje zelf zijn al gedicht en ze zijn al begonnen met de gaten in de tribune. Samen met de kinderen hebben we een muur langs het veldje al geverfd en de oude verflaag van de tribune gehaald zodat ook deze geverfd kan worden nadat ook hier alle gaten van zijn gedicht. En als het goed is (je weet het hier nooit) gaat vanavond een lasser de goaltjes opknappen.
Nadat we met de kinderen van de communidad een andere muur zijn gaan schilderen (dit was al voordat we het voetbalveldje gingen opknappen). Vragen de kinderen ons iedere dag wanneer we weer gaan schilderen. Ze vinden het allemaal heel erg leuk, het is voor een beetje kindervakantiewerk. Dat is soms wel lastig want je wil wel dat het ook allemaal goed gebeurd en de allerkleinste willen ook meehelpen. Dus proberen we ons ontwerp daar maar op aan te passen.
Vorige week heb ik de winkeltjes in Bellavista ontdekt, ik had eerst niet eens gezien dat er winkeltjes waren totdat mensen op straat me kwamen vertellen waar hun winkeltje lag. Er blijken wel een stuk of zes winkeltjes in de communidad te liggen (en de communidad bestaat uit ongeveer 500 mensen). Een winkel hier is meestal een woonkamer of slaapkamer met aan de muur allemaal planken met eten en drinken erop. Je moet door het raampje bestellen en je kunt niet in grote hoeveelheden inslaan (lastig als er voor twintig mensen gekookt moet worden) want ze twee flessen cola, 6 tomaten, 4 uien, een kip, 3 doosjes lucifers etc. vanalles een beetje. Vaak moet als je meerdere dingen tegelijk koopt de mensen helpen met het tellen.
Ook heb ik een vrouw gevonden die de was doet. Haar zoontje (ik schat hem een jaar of vier, vijf) komt altijd naar me toegerend als hij mij aan ziet komen met mijn zak kleren en neemt de zak van mij over waarmee hij vervolgens heel hard naar zijn mama toe rent om de zak af te geven, hierna krijg ik een knuffel van hem. En als de kleren klaar zijn komt hij me dat ook altijd vertellen als hij mij ziet lopen.
Vorige week zaterdag ben ik met Yvette en Jeroen naar Isla de Corazon (het heeft echt de vorm van een hart) geweest. Het eiland ligt in de Rio Chone (de rivier naast Bahia) en staat bekend om de vele soorten vogels die op een klein stukje samen leven. Vanuit een kleine gemeentschap zijn we samen met een gids en een kano richting het eiland geroeid en vervolgens met het bootje dwars door het eiland gevaren. Het eiland is eigenlijk meer een heel groot mangrovebos in de vorm van een hart en wij gingen dus ook dwars door dit mangrovebos. Dit was een geweldige ervaring, vanaf het moment dat we het bos in waren gevaren hoorden we allemaal rare geluiden van vogels en krakende takken die we buiten niet hoorden. Soms moesten we ons bukken voor een tak of onze gids moest wat harder roeien (wij mochten in het bos niet meeroeien) omdat er een tak in het water lag. Wat we allemaal niet verwacht hadden is dat er een heleboel knalroode krabjes in het bos zouden zitten. Na een tijdje waren we door het eiland heen gevaren en kwamen we weer in de rivier uit en daar zagen we honderden vogels. Eerst zagen we ze alleen boven de rivier en daarna ook in de bomen. We zijn nog heel eventjes het bos in gegaan en daar zaten op een paar vierkante meter zeker 50 vogels op hun nestje te broeden. En die maakte een kabaal!. Gelukkig hebben ze me niet onder gepoept, alle bladeren hier waren wit van de vogelpoep.
Verder begin ik wel een beetje genoeg te krijgen de rijst hier, er word hier smiddags en savonds rijst gegeten. Maar de mensen hier krijgen er duidelijk geen genoeg van. Laatst dachten we laten maar spaghetti gaan maken dat eten we een keertje geen rijst. Toen ze we zeiden dat we spaghetti gingen maken zeiden ze 'Oh ja dat is een goed idee en dat kunnen we er rijst doorheen doen'. En toen de zweedse vrijwilligers een zweedse maaltijd gekookt hadden was natuurlijk het eerste wat ze vroegen 'waar is de rijst'.
Inmiddels ben ik tot de conclusie gekommen dat 'muy tipico' (heel typisch) niet heel typisch betekent maar gewoon dit eten, drinken of doen we vaker dan een keer in de maand. Voorbeeldje 'kip met rijst' daar word je in heel Ecuador en Peru overal mee platgegooit en dan zeggen ze hier dat kip met rijst 'muy tipico' is voor deze streek. Je hoort hier ook bij iedere maaltijd 'muy tipico'.
Omdat mijn camera kapot is (vanaf het weekend heb ik er weer eentje), heb ik nu nog niet zoveel fotos (dat geld ook voor het vorige verslag). Ik krijg binnenkort wel allemaal fotos van Yvette en Jeroen dus dan haal ik dat weer allemaal in.
Komend weekend ga ik naar Quito om Jimmie van het vliegveld te halen. (jihaa) Hij gaat dan nog drie weken spaanse woordjes en grammatica knallen. En ik ga nog drie weekjes lesgeven en muren verven. Daarna gaat het reizen beginen, ik heb daar wel heel erg veel zin in, maar ik ga Serro Seco, Bellavista en Bahia ook erg missen.
Groetjes, kusjes, knuffels
Naomi
p.s namens yvette, jeroen, de communidad en mij heel erg bedankt voor al jullie bijdragens.
-
11 Maart 2010 - 00:48
Pap:
Naomi je bent heel goed bezig,maak wat moois van het voetbalveld.
Jimmie is ook begonnen met zijn reisverslag,en zegt nog twee dagen en dan gaat mijn reis beginnen,na zijn spaans gaat het echte werk beginnen voor jullie samen.(het is genieten van je schrijven ieder keer weer op nieuw)
groetjes Pap Miga en de rest -
11 Maart 2010 - 06:39
Lian:
Hey Gupje,
Nice story!!
Ik heb oprecht respect voor je dat je nu pas gek wordt van de rijst.. ik ben toen in 3 weken 4 kilo afgevallen omdat ik het niet meer kon ruiken/proeven/zien.. je kent t vast wel ;)
Verder nog super veel succes als co-bouwvakker ;) en geniet van je reis samen met Jimmie!
Liefs Lian -
11 Maart 2010 - 08:27
Jimmie:
Neumke, prachtig verhoal weer! Hopelijk ken ich auch met een balletje trappen op uch voetbalveldje euver een aantal weake ;) Tot zoaterdig!!
x -
11 Maart 2010 - 09:18
Jessie:
hoi naomi,:) jullie hebben zowat het "halve"dorp bij het projekt betrokken en ik kan me voorstellen dat vooral de kids enthousiast zijn Hopelijk kunnen ze al een goed balletje trappen, voor je weg gaat, dan weet je waar je het voor gedaan hebt. En morgen is het zover, we gaan Jimmie uitzwaaien, richting jou kant, wat hebben hem die weken lang geduurd. Geniet samen van de komende maanden,pas goed op elkaar en o ja, kom niet als een bonenstaak thuis ;) als ik dat eetpatroon lees,zullen de kiloos er niet aanvliegen!!! lieve groetjes en een knuffel voor jou jessie -
12 Maart 2010 - 20:58
Sjaak:
Hoi naomi,
vanmiddag Jimmie naar Schiphol gebracht; hij heeft er wel zin in en ik hoop dat hij nog ´n beetje wakker te krijgen is na al die avonden en nachten "afscheid nemen"
hier.....
Hij is op dit moment nog in Madrid dus over 'n paar uurtjes kan het avontuur ook voor hem beginnen.
Zorg je er wel voor dat hij ook nog 'n beetje spaans opsteekt?
Jij nog veel succes met 't voetbalveldje en daarna.....genieten maar.
groetjes, sjaak
ps hebben ze geen boterhammen,pannekoeken, tortillas, aardappelen en zo of is 't alleen maar gewoonte om zo vaak rijst te eten??
-
22 Maart 2010 - 20:12
Gerry En Joop Sonag:
Ho!Noomy.
Fijn dat je het zo naar je zin hebt,daar ben ik jaloers op zo mooi land en vriendelijke mensen,daarom heb je ook geen heimwee.De sneeuw is hier gelukkig weer verdwenen,dat heb je wel gemist die lange koude winter hier.Nog een een fijne tijd en ik blijf je volgen.gr. van allemaal (BB) Gerry en Joop Sondag -
27 Maart 2010 - 20:23
Mam:
Ha Naomi,prachtig al die
foto's en vooral jouw vrolijke snuit! Jullie hebben dat speelveldje een mooie metamorfose gegeven. Dikke pluim!
En eh...mi casa; is dat jouw huisje?
Doe de groetjes aan Jimmie.Liefs mam en Wout
