Chachas Aventuras

Lieve mensen,
Momenteel zitten we aan de rand van het oneindig grote amazonegebied, om precies te zijn in Yurimaguas, waar als het goed is om 4 uur vanmiddag de boot vertrekt richting de jungle-metropool Iquitos. We zijn hier vanochtend gebroken aangekomen na een hel van een busrit vanuit de bergen. Maar laten we nog even terug gaan naar onze studie precolombiaanse culturen, aan de woestijnachtige kust en hoge bergen van Noord-Peru.
Nadat we in Trujillo Chan Chan en de tempel van de Zon en de Maan hadden gezien, zijn we in Chiclayo direct doorgegaan met de graftombes van Sipan. Omdat deze pas enkele tientallen jaren geleden zijn blootgelegd
was hier nog veel van intact. De volgende dag voor de zoveelste keer
in een minibusje, ditmaal naar Tucume. Een huge complex met tientallen
piramides, die momenteel door de aantasting van de elementen meer uitzien
als kunstmatige bergen. De gehele site was een soort van omgekeerde
oase, een stukje woestijn tussen het groen. Wederom een erg mooi complex!
Hierna kwam Chachapoyas (in de volksmond Chachas) aan de beurt, tot nu toe het mooiste hoofdstuk van onze reis. Het stadje ligt precies tussen de andes en de amazone in, waardoor je een zeer
gevarieerd landschap krijgt. De bergen zijn hier gigantisch steil en
begroeid met honderden verschillende soorten bomen en planten. Er zijn
ontzettend veel dingen te bezichtigen in deze omgeving, zowel
natuurlijke wonderen als een hoop ruines van de oude Chachapoyas cultuur, welke ooit dit gebied beheersten. Wel is alles hier behoorlijk onbereikbaar omdat meer dan de helft van de wegen niet verhard zijn en de locaties meestal niet zo handig (voor ons) zijn uitgekozen. Maar dat maakt het er natuurlijk alleen maar uitdagender op! De draken van bergen staan bovendien garant voor een goeie workout. Ander voordeel is dat er bijna geen toeristen hier rondlopen, en verder krijg je ook veel kleine en afgelegen bergdorpjes te zien, waar nog alles met paarden vervoerd wordt.
Na een vermoeiende nachtbus vanuit Chiclayo kwamen we een dag of vijf geleden midden in de nacht aan in het rommelige, maar knusse Chachapoyas. Op het busstation was de wachtruimte afgesloten, maar de sfeer op straat opperbest. Ons
eerste plan was om te wachten tot het licht was, dan een hostel te
zoeken en vervolgens af te zakken naar het gigantische precolombiaanse fort van Kuelap. Maar na uurtje buurten met wat locals kwamen we op een alternatief
plan. Dus om half zes 's ochtends zaten we al weer in een minibusje,
dat dit keer een stuk degelijker was wegens wegomstandigheden, richting
het bergdorpje Tingo. Hier vonden we een supercheape bruidssuite in
een hospedaje aan de rivier. Terwijl we nog gebroken waren van onze
busrit begonnen we toch direct aan onze klim naar Kuelap, zo'n 10 km verder en 1200 meter hoger. Iedereen beweerde dat het een uurtje of drie lopen was, maar
dat viel vies tegen. Toen we ons na vier uur al scheldend en tierend
door de modder voort bewogen hadden en ons al bijna wilden omdraaien
zagen we eindelijk de kolossale muren van het fort boven ons opdoemen.
Vergelijk de tocht met vier uur over een met zeep ingesmeerde trap
naar boven klauteren in de brandende zon. Onze hike werd gelukkig wel
beloond met de schitterende, duizend jaar oude ruine-stad van de
chachapoyascultuur. Het was fantastisch om te zien ook hier de natuur
zijn vrije gang is gegaan, bomen groeien overal dwars door de gebouwen
heen. Jullie kunnen het op de foto's bewonderen. Maar uiteraard moesten we daarna nog terug. Gelukkig kwamen we een pienter menneke tegen die ook naar Tingo moest, en een stevige pas erin had inclusief een hoop shortcuts, waardoor we in ongeveer 2,5 uur weer beneden stonden. Handig zo'n gratis minigids!
Ons volgende hoogtepunt in de bergachtige omgeving van Chachapoyas was
de Gocta waterval, met zijn 771 meter een van de hoogste watervallen van de wereld.
Ondanks zijn omvang is deze waterval pas in 2006 in de publiciteit gekomen, waardoor er nog maar weinig mensen zijn die ervan afweten. Wij gelukkig wel! Met een taxi colectivo zijn we naar het afgelegen dorpje Cocachimba gereisd, op
ongeveer 2 uurtjes lopen van de waterval. Vanuit hier zijn we met een
Canadees en een 63 jaar oude gids (die duidelijk geen moeite had met
de bergen hier) naar de waterval gelopen, wat een erg mooie wandeling opleverde. Eenmaal bij de waterval zagen we dat het water onderaan wel dertig meter omhoog stuifde en omdat we niet zeiknat wilden worden zijn we toch maar op een afstandje blijven kijken. Een geweldig spektakelstuk!
Op de terugweg naar het dorpje waren we wederom getuige van een mooi schouwspel van de natuur, namelijk een knalgroene slang die een kikker aan het verorberen was midden op het pad. De slang schrok waarschijnlijk van ons dus de kikker wist (zij het behoorlijk verwond) te ontsnappen, de geluksvogel.
Ons laatste bezoek in de Chachapoyas regio brachten we aan Karajia, zes
beelden van ongeveer 2,5 meter hoog, die een jaar of duizend geleden op een werkelijk onmogelijke plaats in de steile rotswand zijn geplaatst. De mysterieuze beelden werden ooit als sarcofaag gebruikt, en ze turen strak en emotieloos de verte in. Om bij de site te komen moesten we weer een flinke weg afleggen en het laatste uur door kleine dorpjes wandelen, waar mensen wonen die duidelijk nog niet veel gringo's hadden gezien. Toen we aankwamen had de man of vrouw van de entree waarschijnlijk siesta want er was niemand en we konden zo doorlopen. Toeristen waren er ook niet waardoor we dus helemaal alleen bij deze beelden stonden, wat het nog bijzonderder maakte. Een mooie afsluiter van dit prachtige gebied.
In tegenstelling tot Ecuador kent Peru het fenomeen minibusje, kleine voertuigen die je naar de minder grote of moeilijk bereikbare plaatsjes kachelen. Met proppen krijg je er ongeveer 20 mensen in, inclusief chauffeur en geldophaler. De laatst genoemde hangt voortdurend met zijn kop uit het raampje om al schreeuwend klanten te
werven en de schuifdeur open en dicht te smijten. Iedere keer weer een komisch tafereel.
We hebben tot nu toe in Peru alleen
maar spotgoedkope overnachtingsplaatsen gevonden, maar het hostel in Chachapoyas sloeg echt alles. Nog goedkoper dan de rest en met reden. Houten matras, super ranzig sanitair, deur te klein (zelfs Naomi stoot haar hoofd) en de posters waren met opzet scheef opgehangen om de algehele scheefheid te camoufleren. Het hostel had een kleine binnenplaats met een veel te
grote (bruine) vijver omringd door een ontelbaar aantal potplanten in
spuuglelijke emmers, lopen met je backpack was hier echt een kunst.
Toch weer een uitdaging zo´n hostel voor ietsje minder dan 2 euro. Wie weet waar we nog meer terecht komen...
De komende nachten slapen we in ieder geval in een hangmat op een vrachtschip dat ons naar Iquitos zal varen. Een ding is zeker dat word afzien.
Saludos Naomi & Jimmie