Zonder kleerscheuren in Peru!

Hallo beste mensen,

Op dit moment zit ik samen met Jimmie aan de kust in Peru in het in een woestijnachtig liggende Trujillo. Hier zijn we na een 20uur durende busreis vanuit Cuenca beland. Eergisternacht om 2uur zijn we de grens over gestoken. We hadden Peru en Ecuador bijna het zelfde verwacht maar Peru blijkt nog veel chaotischer als Ecuador en ook veel armer. (tenminste van wat we tot nu toe gezien hebben).

Maar om in Trujillo te komen hebben we natuurlijk nog heel wat avontuurtjes in de andes van Ecuador beleeft. Maar allereerst afscheid nemen op Serro Seco waar Marcello met een taart aan was gekomen die de oma van een meisje uit mijn klasje met veel liefde voor mij had gemaakt. Het was een overheerlijke chocolade-taart met daarop Feliz Vieje Naomi.
In de nachtbus naar Quito werden we om 3 uur s'nachts wakker gemaakt met de mededeling dat de bus vanwege de regen niet over een bepaalde weg kon en dus om moest rijden. Dat hield in dat we twee uur later aan zouden komen en allemaal een dollar bij moesten leggen vanwege de benzine.

In Quito heb ik samen met Jimmie voor de laatste keer (voor mij inmiddels de derde keer) afscheid genomen van het gastgezin. Daarna zijn we naar Baños gegaan, een klein plaatsje tussen andes en jungle in op zo'n 1800 meter. Hier hebben we voor 5 dollar de man een fiets gehuurd waarmee we Rute de las Cascades hebben gefietst. Vervolgens zijn we door gefietst richting jungle tot Puyo ongeveer 60 kilometer verder. Omdat Puyo op maar 950 meter ligt ging het meeste stuk bergaf, dat was lekker crossen. Maar de stukken die bergop gingen waar wel weer heel erg afzien omdat het ontzettend warm was. Eindelijk in Puyo aangekomen bleek het een ongelofelijke lelijke kutstad te zijn met chagrijnige, onbehulpzame en langzame mensen. Dus zo snel mogelijk weer in de bus naar het gezelligere Baños, de fiets werd gewoon in het bagage ruim geladen.

Na Baños moesten we weer terug naar Quito omdat ik nog niet vaak zat bij de migratiedienst was geweest om mijn 90 daagse visum met zes dagen te verlengen. Ik was hier toen al zo'n twee maanden mee bezig. De eerste keer zat ik nog in Quito voor mijn spaanse lessen. Eerst liep ik naar de verkeerde plaats omdat mij verteld was dat het daar was. Na een uur gelopen en drie kwartier gewacht te hebben, allebei in de brandende zon vertelde ze me dat ik ergens anders moest zijn en nog wel vlakbij school waar ik vandaan kwam). Eenmaal daar aangekomen vertelde ze me dat het alleen maar mogelijk was tussen 9 en 12, dus dat moest tijdens de les. Een paar dagen later terug gegaan zeggen ze dat ik zestig dollar moest hebben, kopie van mijn vliegticket, twee pasfoto's, een brief en een kopie van mijn paspoort. Dat had ik natuurlijk niet bij me en kon ik ook niet meer voor twaalf uur bij elkaar zoeken. Dus ben ik het weekend dat ik Jimmie van het vliegveld heb gehaald een dagje langer gebleven zodat ik op maandag inclusief alle papieren erheen kon gaan. Toen hoefde ik maar dertig dollar te betalen en zeiden ze me dat ik het over zes dagen weer op kon halen. Omdat ik geen zin had om daar twintig uur voor te reizen had ik gevraagd of mijn paspoort ook door iemand anders opgehaald kon worden. Dat kon en alleen het document wat ze me hadden gegeven was genoeg. Een week later is Jimmie met dat document naar ze toegegaan en toen moest hij opeens nog dertig betalen (het document was dus niet genoeg) dat had hij niet bij zich dus hij is op en neer naar huis gerent om geld te halen. Eenmaal terug zeiden ze dat hij op zijn vroegst dinsdag het paspoort op kon halen. Aangezien mijn visum op woensdag verliep en ik het niet helemaal meer vertrouwde zijn we op maandagmiddag naar de Nederlandse Ambassade gegaan, die bleek dicht wegens tweede paasdag (wat geen vrije dag is in Ecuador). Dus op dinsdagmorgen eerst naar de Ambassade, ze konde me zogenaamd niet helpen. Vervolgens naar de migratiediens, ik had al allemaal zinnen klaar die ik zou kunnen zeggen, geven ze zonder zeuren mijn paspoort. He?

Daarna zijn we naar het drukke Latacunga gegaan, vanuit daar zijn we naar het Quilotoa-meer gegaan. Het is een erg mooi meertje in een niet-actieve vulkaan. In vogelvlucht was het maar dertig kilometer maar omdat de weg erg bochtig en small was en omdat de buschauffeur en de geldophaler graag een praatje op straat maakte duurde dit zo'n drie uur. In de bus waren 95% van de mensen gekleed in traditionale kleren en veel spraken ook Quichua. We vonden in een klein dorpje vlakbij het meer een overnachtingsplek inclusief onbijt en avondeten bij een van deze mensen.
Nadat we onze tassen hadden gedropt zijn we een wandelingetje om het meer gaan maken, het zou 12 km zijn, je zou er ongeveer 5 uur overdoen en ze zeiden dat de route redelijk duidelijk aangegeven was. Het meer was ongelofelijk blauw en het zonnetje scheen dus het begon als een lekkere wandeling. Maar daar kwam naar een uurtje verandering in! Boze wolken trokken over het meer en voor we het wisten zaten we in een gigantische onweersbui, alle paadjes veranderde in watervallen en we moesten ons vasthouden en planten en rotsen. De route die toch niet zo duidelijk was werd zo goed als onzichtbaar en al snel waren hopeloos verdwaald tussen de grote bergen en moesten ons redden met de paadjes die de lama's hadden gemaakt. We zagen het meer niet meer en na iedere berg die we opklommen (in hoop dat het meer erachter lag) lag een andere berg. We kwamen soms wel huisjes tegen maar die waren verlaten. Een keer kwamen we een schaapsherder tegen, maar toen ik hem vroeg om de weg naar het dorp zei hij doodnormaal `no hay` die is er niet. Na ongeveer 3,5 uur gelopen te hebben hoorden we trommels, dus daar opaf. Hier vroegen we aan een vrouwtje of ze wist hoe we bij het meer kwamen. Ze riep iets in Quichua tegen twee jongentjes en die wezen ons de weg naar het meer. Ze liepen een erg steile berg op waar ze duidelijk geen moeite mee hadden en wij maar hijgen en zweten. Eenmaal boven vroegen we welke kant het snelste was, het maakte niet uit zeiden ze. Dus maar weer verder klauteren door de bergen en op bijna 4000 meter met zeiknatte kleren is dat behoorlijk afzien. Zo'n 2,5 uur later vlak voordat het donker werd vonden we eindelijk het dorpje. En toen pas merkte ik hoe koud ik het eigenlijk had en hoeveel honger ik had. Gelukkig hadden deze mensen kacheltjes om ons warm te houden en een heerlijke maaltijd voor ons bereid. Zelfs de rijst smaakte goed en dat wil heel wat zeggen.

Na dit avontuur hebben we de nachtbus naar Cuenca gepakt om daar eventjes een paar dagen tot rust te komen. Waar we net in het goede weekend aan zijn gekomen, het was weer feest. Ze vierde de oprichting van Cuenca dit weekend, met veel lokaal eten, een marathon en nog veel meer. We zijn onder anderen naar een Concierto Hard Rock geweest. Ondanks dat het best groot was opgezet waren het gewoon vier coverbands die erg cliche nummers speelden. Verder viel het geluid om de tien minuten uit en stond en het nooit goed afgesteld, de zanger moest een blaadje met zijn text erbij houden en de WC's werden ongeveer twee uur na aanvang van het concert geplaatst. Maar het was toch wel lachen om mee te maken.
In Cuenca hebben we een Bed en Breakfast gehad bij Luis. Luis is een geniaal warhoofd en een niet afgestudeerde architect met een nog minder af huis genaamd Casa del Sol.
In Cuenca zijn we ook naar het Panama-hat museum geweest waar ze heel veel hoeden hadden.
Vanuit Cuenca zijn we een dagje naar Ingapirca geweest, wat vroeger bevolkt werd door Inca's en tegenwoordig door een kudde lama's. Het was onze eerste archelogical site en zeker niet de laatste.

We hebben inmiddels een goedkope manier gevonden om lekker te eten en geen rijst te eten genaamd `Walking Tapas`. Op straat heb je allemaal straatverkopers die voor een paar cent allemaal lekker dingen verkopen zoals empanades, bolones, tortillas, salchipapas en nog veel meer. Of als we een hostel met keuken hebben koken we zelf en dan gaan we eerst naar de markt en dat is ook echt grappig. De markten zijn gigantisch en ze hebben bijna alles en het is heel goedkoop en je kunt alles kopen in de hoeveelheid die jij wil. De vleesafdeling is wel ontzettend ranzig gelukkig hoeft Jimmie er ook niet meer heen nadat hij een beetje ziek is geworden van het gehakt daar.

De omschrijving van de Lonely Planet van ons hostel hier in Trujillo luidt: If you've been on a tour of Alcantraz and you thought, 'I could live here', this is your chance. The prison-bare, cell-like rooms in this secure building are sometimes used by spupershoestringing gringos. Aangezien we dit zelf erg overdreven vinden en het super goedkoop is hebben we ons hier vrijwillig `laten opsluiten`.

Gister hebben we het vlakbij Trujillo liggende Chan Chan bezocht, hier leefde ongeveer 700 jaar geleden tussen de 30.00 en de 60.000 mensen van de Chimu cultuur. Het is dan ook gigantisch, wel is er nog maar een klein stukje goed intact gebleven. Het is jammer dat ze veel moeten doen omdat stukje ook zo te houden zo hebben ze allemaal golfplaten dakjes boven de muren gemaakt om ze te beschermen tegen de regen die hier nog zou gaan vallen. Maar wat er nog over is, is wel heel mooi en er is veel decoratie gebruikt maar dat kunnen jullie allemaal bewonderen op de foto`s.
En vandaag zijn we naar twee temple's van de Moche cultuur, de voorloper van de Chimu, gaan kijken, genaamd Huanca de la Sol y de la Luna (temple's van de maan en de zon). Ondanks dat ze ongeveer 700 jaar ouder zijndan Chan Chan, lijkt Chan Chan toch veel primitiever. Van de temple van de maan was nog heel veel bewaart gebleven, omdat ze iedere honderd jaar een nieuwe temple eromheen bouwde en daardoor alles maar honderd jaar aan de elementen werd blootgesteld. Maar ook deze kunnen jullie allemaal bewonderen op onze foto's.

Morgen trekken we verder naar Chiclayo om vervolgens via Chachapoyas naar de jungle te trekken.

Saludos van naomi



p.s. ik heb 97 lama's geteld.