Lago Alto Aventuras
Door: Naomi en Jimmie
Blijf op de hoogte en volg Naomi
16 Juni 2010 | Bolivia, La Paz
Hola holandaises,
Omdat we nu in het zorgeloze Bolivia zitten, maken we ons nog geen zorgen over die anderhalf miljoen landgenoten die het in hun koppie hebben gehaald om op een of andere blonde clown te stemmen. En terwijl jullie van het warm zonnetje aan het genieten zijn, zijn we de kou op gaan zoeken. Maar dat vinden we voor eventjes niet zo heel erg en het landschap is ook weer heel erg mooi.
Bolivia is prachting met vele besneeuwde pieken in de verte. De mensen hechten hier (in tegenstelling tot velen in Peru) best wel wat aandacht aan hun huizen (vooral de voorgevel). Dit is helaas niet altijd een pluspunt. Het eten (en ook een heleboel anderen dingen) is nog goedkoper dan in Peru. Je krijgt hier voor nog minder geld meer en beter eten. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom hier de (vooral markt- en goedkope eettent vrouwen) een stukje dikker zijn dan in Peru en Ecuador. Ook is de hygiene op de markten tegen onze verwachtingen in veel beter, alle vrouwen dragen een witte schort, iets voor op de haren en soms zelfs een mondkapje. Het sfeertje lijkt vrij veel op dat wat we in de Central Highlands al waren tegengekomen en wij voelen ons dan ook al helemaal thuis. Er is ontzettend veel straatverkoop van zowel eten als spullen. Als je iets nodig hebt ga je gewoon eventjes over straat lopen en dan heb je het zo gevonden. Denk aan een tandenborstel, sinasappelsap, wc-rol, pizza of een bril. Als het om westerse muziek gaat is deze veel gevarieerder dan in Peru, waar we alleen maar jaren 90 house-muziek hoorden, vraag me niet waarom! We zitten in de hoofdstad La Paz. La Paz kent vele gezichten, op het ene moment sta je langs een drukke verkeersader waarlangs allemaal burger king's en andere noord-amerikaanse toestanden liggen en op het andere moment sta je op een grote markt waar de mensen met een zaag het vlees aan het bewerken zijn. Meer over deze fascinerende stad in het volgende verslag!
Voordat we in La Paz gearriveerd zijn hebben we eerst een aantal hoge meren bezocht. Allereerst het bekende Titicacameer, deels bij Peru horend, een deels bij Bolivia. Het is het hoogst bevaarde meer van de wereld en het heeft een ontzettend mooie kleur blauw. Het is inmens groot (zo'n 160 km lang) en soms lijkt het net alsof je de oceaan in tuurt. In het meer liggen een aantal grote eilanden die allemaal hun eigen identiteit hebben; eigen cultuur, eigen taal, eigen klederdracht etc. De gebruikelijke weg om de Peruaanse eilanden te bezoeken is via de lelijke havenstad Puno, een stad welke totaal niks eigens heeft.
Omdat we niet te veel in Puno wilden zijn zijn we gelijk met een bus vol toeristen voor een middag naar Sillustani geweest, een soort kerkhof van verschillende oude culturen. Er stonden gigantische graftorens, geheimzinnig in het landschap geplaatst, sommigen wel 12 meter hoog. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een authentiek huisje, waar we met de groep van het plaatselijke eten konden proeven.
De volgende dag vertrokken we weer met een grote groep toeristen en een gids, ditmaal in een motorbootje, naar de eilanden. De eerste stop was geen natuurlijk eiland, maar een drijvend eiland, door de bewoners gemaakt van riet. Klinkt op het eerste gezicht heel traditioneel, maar doordat er dagelijks veel toeristen komen is de echtheid ver te zoeken. De mensen probeerden zich wel arm en traditioneel voor te doen. Maar de veel te opvallende zonnepanelen op het dak verraden dat dit alleen maar een verkooptruc is voor hun veel te dure souvenirs, die ze met veel gezeik aan ons wilden aanbieden. Dus niet. Snel door naar het volgende (dit keer natuurlijke) eiland Amantani. Waar we samen met een engels stel naar een soort van gastgezin werden gebracht. Hier werden we verwend met Quinua-soep, pannekoeken als ontbijt en een heleboel verschillende soorten aardappelen. 's Avonds gingen we naar een 'traditioneel' feestje. Alle toeristen werden in een carnavalsoutfit gehesen, en daarna gingen we met de locals dansen, begeleid door een bandje. Na een nachtje op Amantani doorgebracht te hebben ging ons boot verder naar het eiland Taquile. Taquile is net als Amantani een mooi maar toeristisch eiland.
Na de lunch keerden we weer terug naar Puno, om de volgende dag naar het Boliviaanse Copacababa, aan de andere kant van het meer, te gaan. Hier beviel het ons stukken beter dan in Puno. Copacabana is ook toeristisch maar was een gezellig knus en relax plaatsje om eventjes te blijven.
Vanuit hier zijn we een dagje gaan wandelen op Isla del Sol. Dit prachtige eiland was gelukkig minder nep dan de eilanden aan de Peruaanse kant, en we hebben er dan ook met plezier overheen gelopen. Vanuit dit eiland konden we onze volgende bestemming al zien liggen, de Cordillera Real, het gebergte met witte pieken over de 6000 meter, een eindje verder landinwaarts. Maar voordat we hoog de bergen in zouden trekken, zijn we eerst naar het schattige stadje Sorata gereden. Gelegen in het dal onder de gigantische toppen is dit een ideale uitvalsbasis voor trektochten door de bergen. Vanuit ons hostel Mirador hadden we al een prachtig uitzicht, en we hebben dan ook gelijk vaart gemaakt met het boeken van een trek. Bij het kantoortje in de stad kwamen we na wat onderhandelen overeen om met een gids voor 2,5 dag de bergen in te trekken.
Er moest een hoop meegenomen worden, eten voor ons en de gids, tenten, slaapspullen, kookstel en natuurlijk warme kleren. Gelukkig hadden we Mula bij ons, een koppige maar sterke muilezel die alles met gemak voor ons de berg op droeg. De eerste dag zijn we naar het op 4200 meter liggende meertje Chillata geklauterd, waar we onze tent op gezet hebben en op een pitje ons eten klaar gemaakt hebben. De volgende ochtend werden we wakker in een steenkoude tent op een knokelharde ondergrond. En terwijl het dochtertje van onze gids samen met haar hondje op onze tent paste, liepen we met zijn drieën verder naar boven, naar Laguna Glaciar. Het was een steile klim over voornamelijk losse stenen en steeds minder begroeing. Na iets minder dan 4 uur klauteren en zwoegen bereikten we eindelijk de gletsjer.
De gletsjer was gigantisch maar doordat het tussen de Illampu (6380meter) en de Ancohuma (6088meter) lag, leek het allemaal veel kleiner dan het in werkelijkeheid was. Vanuit hier hadden we een heel goed uitzicht, we konden zelfs het Titicaca-meer met Isla de Sol en gebergtes in Peru zien liggen. Hier aten we ons een broodje, wat we 's morgens niet hadden kunnen eten omdat het in onze tent zo koud was geweest dat ze waren bevroren. En na eventjes uitgerust te hebben liepen we weer naar onder om nog een nacht in die koude en harde tent door te brengen. En de volgende morgen werd weer alles op Mula geladen en keerden we wer terug naar Sorata. Om vervolgens naar La Paz door te reizen.
Morgen gaan we via Ururo en Uyuni naar de beroemde zoutvlaktes en vervolgens via nog een paar stadjes in Bolivia weer naar Peru te trekken.
Groetjes uit Bolivia,
Naomi en Jimmie
Omdat we nu in het zorgeloze Bolivia zitten, maken we ons nog geen zorgen over die anderhalf miljoen landgenoten die het in hun koppie hebben gehaald om op een of andere blonde clown te stemmen. En terwijl jullie van het warm zonnetje aan het genieten zijn, zijn we de kou op gaan zoeken. Maar dat vinden we voor eventjes niet zo heel erg en het landschap is ook weer heel erg mooi.
Bolivia is prachting met vele besneeuwde pieken in de verte. De mensen hechten hier (in tegenstelling tot velen in Peru) best wel wat aandacht aan hun huizen (vooral de voorgevel). Dit is helaas niet altijd een pluspunt. Het eten (en ook een heleboel anderen dingen) is nog goedkoper dan in Peru. Je krijgt hier voor nog minder geld meer en beter eten. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom hier de (vooral markt- en goedkope eettent vrouwen) een stukje dikker zijn dan in Peru en Ecuador. Ook is de hygiene op de markten tegen onze verwachtingen in veel beter, alle vrouwen dragen een witte schort, iets voor op de haren en soms zelfs een mondkapje. Het sfeertje lijkt vrij veel op dat wat we in de Central Highlands al waren tegengekomen en wij voelen ons dan ook al helemaal thuis. Er is ontzettend veel straatverkoop van zowel eten als spullen. Als je iets nodig hebt ga je gewoon eventjes over straat lopen en dan heb je het zo gevonden. Denk aan een tandenborstel, sinasappelsap, wc-rol, pizza of een bril. Als het om westerse muziek gaat is deze veel gevarieerder dan in Peru, waar we alleen maar jaren 90 house-muziek hoorden, vraag me niet waarom! We zitten in de hoofdstad La Paz. La Paz kent vele gezichten, op het ene moment sta je langs een drukke verkeersader waarlangs allemaal burger king's en andere noord-amerikaanse toestanden liggen en op het andere moment sta je op een grote markt waar de mensen met een zaag het vlees aan het bewerken zijn. Meer over deze fascinerende stad in het volgende verslag!
Voordat we in La Paz gearriveerd zijn hebben we eerst een aantal hoge meren bezocht. Allereerst het bekende Titicacameer, deels bij Peru horend, een deels bij Bolivia. Het is het hoogst bevaarde meer van de wereld en het heeft een ontzettend mooie kleur blauw. Het is inmens groot (zo'n 160 km lang) en soms lijkt het net alsof je de oceaan in tuurt. In het meer liggen een aantal grote eilanden die allemaal hun eigen identiteit hebben; eigen cultuur, eigen taal, eigen klederdracht etc. De gebruikelijke weg om de Peruaanse eilanden te bezoeken is via de lelijke havenstad Puno, een stad welke totaal niks eigens heeft.
Omdat we niet te veel in Puno wilden zijn zijn we gelijk met een bus vol toeristen voor een middag naar Sillustani geweest, een soort kerkhof van verschillende oude culturen. Er stonden gigantische graftorens, geheimzinnig in het landschap geplaatst, sommigen wel 12 meter hoog. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een authentiek huisje, waar we met de groep van het plaatselijke eten konden proeven.
De volgende dag vertrokken we weer met een grote groep toeristen en een gids, ditmaal in een motorbootje, naar de eilanden. De eerste stop was geen natuurlijk eiland, maar een drijvend eiland, door de bewoners gemaakt van riet. Klinkt op het eerste gezicht heel traditioneel, maar doordat er dagelijks veel toeristen komen is de echtheid ver te zoeken. De mensen probeerden zich wel arm en traditioneel voor te doen. Maar de veel te opvallende zonnepanelen op het dak verraden dat dit alleen maar een verkooptruc is voor hun veel te dure souvenirs, die ze met veel gezeik aan ons wilden aanbieden. Dus niet. Snel door naar het volgende (dit keer natuurlijke) eiland Amantani. Waar we samen met een engels stel naar een soort van gastgezin werden gebracht. Hier werden we verwend met Quinua-soep, pannekoeken als ontbijt en een heleboel verschillende soorten aardappelen. 's Avonds gingen we naar een 'traditioneel' feestje. Alle toeristen werden in een carnavalsoutfit gehesen, en daarna gingen we met de locals dansen, begeleid door een bandje. Na een nachtje op Amantani doorgebracht te hebben ging ons boot verder naar het eiland Taquile. Taquile is net als Amantani een mooi maar toeristisch eiland.
Na de lunch keerden we weer terug naar Puno, om de volgende dag naar het Boliviaanse Copacababa, aan de andere kant van het meer, te gaan. Hier beviel het ons stukken beter dan in Puno. Copacabana is ook toeristisch maar was een gezellig knus en relax plaatsje om eventjes te blijven.
Vanuit hier zijn we een dagje gaan wandelen op Isla del Sol. Dit prachtige eiland was gelukkig minder nep dan de eilanden aan de Peruaanse kant, en we hebben er dan ook met plezier overheen gelopen. Vanuit dit eiland konden we onze volgende bestemming al zien liggen, de Cordillera Real, het gebergte met witte pieken over de 6000 meter, een eindje verder landinwaarts. Maar voordat we hoog de bergen in zouden trekken, zijn we eerst naar het schattige stadje Sorata gereden. Gelegen in het dal onder de gigantische toppen is dit een ideale uitvalsbasis voor trektochten door de bergen. Vanuit ons hostel Mirador hadden we al een prachtig uitzicht, en we hebben dan ook gelijk vaart gemaakt met het boeken van een trek. Bij het kantoortje in de stad kwamen we na wat onderhandelen overeen om met een gids voor 2,5 dag de bergen in te trekken.
Er moest een hoop meegenomen worden, eten voor ons en de gids, tenten, slaapspullen, kookstel en natuurlijk warme kleren. Gelukkig hadden we Mula bij ons, een koppige maar sterke muilezel die alles met gemak voor ons de berg op droeg. De eerste dag zijn we naar het op 4200 meter liggende meertje Chillata geklauterd, waar we onze tent op gezet hebben en op een pitje ons eten klaar gemaakt hebben. De volgende ochtend werden we wakker in een steenkoude tent op een knokelharde ondergrond. En terwijl het dochtertje van onze gids samen met haar hondje op onze tent paste, liepen we met zijn drieën verder naar boven, naar Laguna Glaciar. Het was een steile klim over voornamelijk losse stenen en steeds minder begroeing. Na iets minder dan 4 uur klauteren en zwoegen bereikten we eindelijk de gletsjer.
De gletsjer was gigantisch maar doordat het tussen de Illampu (6380meter) en de Ancohuma (6088meter) lag, leek het allemaal veel kleiner dan het in werkelijkeheid was. Vanuit hier hadden we een heel goed uitzicht, we konden zelfs het Titicaca-meer met Isla de Sol en gebergtes in Peru zien liggen. Hier aten we ons een broodje, wat we 's morgens niet hadden kunnen eten omdat het in onze tent zo koud was geweest dat ze waren bevroren. En na eventjes uitgerust te hebben liepen we weer naar onder om nog een nacht in die koude en harde tent door te brengen. En de volgende morgen werd weer alles op Mula geladen en keerden we wer terug naar Sorata. Om vervolgens naar La Paz door te reizen.
Morgen gaan we via Ururo en Uyuni naar de beroemde zoutvlaktes en vervolgens via nog een paar stadjes in Bolivia weer naar Peru te trekken.
Groetjes uit Bolivia,
Naomi en Jimmie
-
17 Juni 2010 - 05:16
Pap:
Hallo Naomi en Jimmie
Aan de fotos te zien gaat het goed met jullie,
en ik heb jullie nieuwe vriend ook gezien op de foto (Mula) neem hem maar mee naar Nederland
Pap -
17 Juni 2010 - 06:11
Gemma:
hoi Naomi en Jimmie,
Gisteren gezellig gefeest bij je broer (zonder clown) jawel hij is geslaagd,geslaagd,
geslaagd. Geweldig wat jullie allemaal meemaken,en prachtige foto`s. Tot over 36 dagen
Groetjes Piet Gemma en Stan -
17 Juni 2010 - 07:10
Maikel:
Bolivia, nice!
Helaas is det woea Che Guevara vermoord is... -
17 Juni 2010 - 07:29
Mam:
Ha Naomi & Jimmie,
Neeeet normaal wat jullie
allemaal zien en beleven.
In een half jaar meer dan
voor menigeen in een heel mensenleven!
Nog 36 daagjes dan kunnen jullie alles in geuren en kleuren vertellen in ons Limbo-PVV-landje.
Veel Liefs,
Mam & Wout -
17 Juni 2010 - 18:39
Yvette:
Hoi Naomi,
geniet er nog van, in Nederland is alles al snel weer heel gewoon! haha
veel plezier nog! Liefs -
17 Juni 2010 - 19:25
Marleen:
Wat een mooie natuur en cultuur, maak maar genoeg foto's zodat je "later "
nog eens met veel plezier kunt terugkijken naar deze prachtige avonturen. -
18 Juni 2010 - 16:55
Nellie:
Hoi Naomi en Jimmie
we vinden het hardstikke leuk om de reisverslagen en de foto,s iedere keer weer te lezen en te bekijken,geniet maar goed van alles.
groetjes van Nellie Mat Rik Geert en Nicole. -
20 Juni 2010 - 15:14
Jessie :
Hola Naomi, jullie laten ons steeds meer versteld staan, wat een verhalen en super fotoos blijf genieten en op elkaar passen ;) xxxx
