Mercado Aventuras

Proficiat met onze overwinning op Brazilie, de mensen hier zijn er niet zo blij mee want ze zijn hier allemaal fan van Brazilie (haha). Jimmie wou de wedstrijd natuurlijk ook graag zien, die hier om tien uur 's morgens word uitgezonden. Daarom hebben we ons ontbijtje maar genutigd bij een groot scherm wat ze op de El Prado (een grote straat) in La Paz hadden opgehangen, samen met een paar honderd bolivianen die vooral Brazilie aan het suporten waren.

Potosi

Vanuit Uyuni zijn we doorgereisd naar het bekende plaatsje Potosi. Potosi is een plaatsje met veel koloniale gebouwen en straatjes, maar toch ook een heel schattig plaatsje waardoor het een klein beetje een dorps sfeertje krijgt.

Potosi is groot geworden door de vele mijnen in de Cerro Rico, een berg die je vanuit het centrum van Potosi kunt zien liggen. De mijnen zijn nog steeds in gebruik en er schijnt niet heel veel veranderd te zijn sinds de Spanjaarden er zijn vertrokken. Alleen zijn de mijnen tegenwoordig geen bezit meer van een groot bedrijf, maar van de mijnwerkers zelf. Ze werken in kleine groepjes en verdienen door hun opbrengst te verkopen op de markt. De meeste mijnwerkers werken maar voor tien tot vijftien jaar in de mijnen, daarna kunnen ze niet meer in de mijnen werken omdat ze een longziekte hebben opgelopen. De mijnwerkers worden ook steeds jonger, ze beginnen soms al als ze een jaar of veertien, vijftien zijn met hun broers of vader mee te werken. Ondanks dat deze mijnen nog in gebruik zijn, zijn ze toch al te bezoeken, samen met een gids. En wij hadden besloten om de mijnen te bezoeken.
Eerst gingen we met onze gids naar de markt van de mijnwerkers waar allemaal artikelen te koop waren die de mijners nodig hebben om hun werk te doen zoals dynamiet en lampen. Maar ook alcohol, coca en frisdrank om het zware en donkere werk te doorstaan. Het word van je verwacht om een cadeautje voor de mijnwerkers mee te nemen en de mensen in Potosi hadden ons verteld dat de mijnwerkers met coca en frisdrank het blijdste waren. Dus op de markt voor een paar bolivianos een zak coca en een fles frisdrank gekocht.
Hierna moesten we ons in een overal hijsen een helm met een lamp erop op onze kop en een paar laarzen aantrekken. Vervolgens gingen we dan echt een mijn in. We moesten in de mijn bijna de hele tijd gebukt lopen omdat de gangetjes erg laag waren. Ook was er geen electriciteit in de mijnen waardoor we onze lampen hard nodig hadden. De tonnen zware wagons moesten door de mijnwerkers voorgeduwd worden en we moesten er soms voor aan de kant kruipen. Het was erg spannend omdat de ruimtes erg klein waren en we (wel ver weg) om ons heen allemaal kleine explosies hoorden, gelukkig wist onze gids precies waar we wel en niet konden komen, hij had namelijk zelf jarenlang in de mijn gewerkt.
Wanneer de mijnwerkers pauze of een feestje hebben gaan ze naar hun Tio(betekent: oom). Tio is een soort representatie van de duivel, maar het is eigenlijk een soort beschermheer voor hun. De Tio's waren versierd met slingers en er lagen een heleboel geofferde coca-blaadjes om hem heen.
Het was een deprimerende maar erg indrukwekkend bezoek en we hebben een goed beeld gekregen van hoe het er in de mijnen aan toegaat.

Verder zijn we in Potosi ook nog naar de bioscoop geweest, Alice in Wonderland in het Spaans. Toen we nog buiten stonden leek de bios een redelijk gewone moderne bios, maar toen we binnen kwamen zagen we dat er, net als in de mijnen, niets was veranderd sinds de Spanjaarden, zelfs de prijs voor het kaartje niet.

Sucre

Nadat we Potosi hadden verlaten gingen we naar de volgende koloniale stad, Sucre, ook wel de witte stad genoemd. Hier hadden we nogal pech met de toerist info, er waren er zes, eentje verweg op het vliegveld en de andere vijf waren allemaal dicht. Net als de kerken die we graag hadden wilden bezoeken, schijnbaar hadden ze in Sucre vakantie. Gelukkig was Sucre wel een prachtige stad om een paar daagjes rond te schooien. Het deed ons door alle grote goed onderhouden koloniale witte gebouwen behoorlijk denken en Cuenca. Maar behalve koloniale gebouwen had Sucre ook een heleboel gezellig parkjes.

Cochabamba

Vervolgens ging onze trip verder naar het chaotische Cochabamba. De stad bezit een gigantisch marktgedeelte van meerdere vierkante kilometers. Eigenlijk zijn het markten die zo uit hun voegen zijn gebarsten dat de mensen rondom de markten op straat allemaal kleine winkeltjes hebben gemaakt en zo zijn alle markten uiteindelijk aan mekaar gegroeid. Tussen deze winkeltjes lopen ook nog een heleboel mensen met volgenladen kruiwagens en andere zelf geimproviseerde karretjes om dingen te verkopen. Ook het voormalige treinstation is in bezit genomen door vrouwen die er kleren verkopen. Als je een beetje goed zocht en vooral wist waar je moest zoeken, kon je hier alles vinden. Helaas ook zakkenrollers dus we hebben onze camera thuis moeten laten.

Cochabamba beweert de beste gastronomie van Bolivia te hebben en daar zouden ze best wel eens gelijk in kunnen hebben want we hebben heerlijk gegeten. Op straat worden de lekkerste en gekste dingen gemaakt en verkocht. En op de markten kun je overheerlijke pinda-soep eten.

In Cochabamba zijn we het klooster Santa Theresa gaan bezoeken, waar nu nog tien nonnnen wonen. Het klooster ligt midden in de stad wat een groot contrast is, het choatische Cochabamba ten opzichte van het rustige klooster. Met een gids kregen we een rondleiding door het klooster terwijl de nonnen zich verstopten. Het was een beetje raar om een rondleiding door een huis te krijgen waarvan de bewoners zich niet laten zien, maar het was wel heel indrukwekkend. Helaas mochten we geen foto's maken, dus hebben we alleen maar foto's van de kerk die erbij hoorde.

Verder zijn we met een teleférico (gondeltje) een berg opgegaan waarop een gigantisch Jesus-beeld van een dikke dertig meter stond. Vanuit hier hadden we een prachtig uitzicht over Cochabamba.

La Paz

Voordat we naar de zoutvlaktes gingen hadden we al een paar dagen in La Paz doorgebracht. Maar omdat we nog niet genoeg van deze facinerende, supergezellig en chaotische stad hadden gekregen verblijven we er nu nog een paar dagen.

De stad kent vele gezichten en voor iedereen i s er wel een plekje in de stad waar hij/hij zich thuis voelt. Op de El Prado heb je Noord-Amerikaanse toestanden met allemaal boliviaanse variante op de Burger King en McDonalds, bioscopen, dure restaurants en westerse winkels. Er is een gebied waar allemaal veel te gelikte, dure en vooral lelijke villa's staan en kantoorgebouwen zijn. Maar ook normale woonwijken met af en toe een klein thuiswinkeltje. Ook zijn er pleintjes met koloniale gebouwen erom heen, die je het gevoel geven in een Europese stad te zitten. Verder i s er een toeristisch stukje met souvenirs-winkeltjes en tour-operators. En waar wij wonen is het net als in Cochabamba een marktgebied, waar de markten zich over de straten hebben uitgebreid. Alles loop gewoon in elkaar over en je kunt een duur winkelcentrum uitlopen en meteen de chaotische en goedkope markt oplopen. Grote wolkenkrabbers staan naast een woonhuis of koloniaal gebouw. Straatverkopers beginnen mini-marktjes langs de mcdonalds en in dure winkelstraten. Zelfs de combinatie van wat de straatverkopers verkopen klopt van geen kanten. Een combinatie van sloten, afstandbedieningen en tandenborstels is hier heel normaal.

In La Paz zijn ze het uitpuilen van de markten wel aan het aanpakken, zo hebben ze in het centrum een nieuwe markt gebouwd. Een gigantische van vier verdiepingen hoog en die er ook nog eens mooi en afgewerkt uitziet. Het is een echt gebouw, in plaats van een overkapping met daarin kleine containers, het is net een winkelcentrum. De tweede keer dat we in La Paz waren werd de markt net geopend. Allemaal blije mensen trokken vanuit de straat (die een stuk begaanbaarder werd) naar hun nieuwe 'winkeltje' op de markt. Allemaal trots werden de winkeltjes mooi ingericht.

La Paz bestaat eigenlijk uit twee gedeelte het echte La Paz en El Alto. La Paz licht in het dal en El Alto ligt op de hoogvlakte erom heen. Als je naar La Paz wil kom je bijna altijd door El Alto. El Alto groeit met 5 tot 6 procent per jaar. Het staat vol met flatgebouwen, die op gokkasten lijken, met er bovenop een villa die er totaal niet bij past. Ontiegelijk lelijk dus!

We hebben in La Paz een aantal museums bezocht. Eentje was de San Francisco kerk/klooster waar we net als in Cochabamba een rondleiding hebben gekregen door het klooster. Verder hebben we nog drie kleine museumpjes bezocht die bij elkaar hoorden. Het eerste was een museum met allemaal miniatuurtjes die historische gebeurtenissen en standaard bolivaanse taferelen afbeelden, vooral erg grappig. Het tweede museumpje had een een colectie aan goud en zilver uit de Inca en Tiwanaku tijd. En het derde museumpje was een voormalig huis van een belangrijke man uit de koloniale tijd. In de kamers waren allemaal kleine tentoonstellingen. De museums lagen alle drie in Calle Jaen, een heel schattig straatje.

Toen we Bolivia in gegaan zijn hebben we een visum voor 30 dagen gekregen en die zijn helaas ook al weer bijna om. Daarom vertrekken we morgen via de oudste stad van de wereld weer terug naar Peru.


Groetjes, kusjes, knuffels en alle andere remmel

Naomi en Jimmie